مناجات العارفين
بسم الله الرحمن الرحیم
اِلهى قَصُرَتِ الْأَلْسُنُ عَنْ بُلُوغِ ثَنآئِكَ كَما يَليقُ بِجَلالِكَ، وَ عَجَزَتِ
الْعُقُولُ عَنْ اِدْراكِ كُنْهِ جَمالِكَ، وَ انْحَسَرَتِ الْأَبْصارُدُونَ النَّظَرِ اِلى
سُبُحاتِ وَجْهِكَ، وَ لَمْ تَجْعَلْ لِلْخَلْقِ طَريقاً اِلى مَعْرِفَتِكَ اِلاَّ بِالْعَجْزِ
عَنْ مَعْرِفَتِكَ، اِلهى فَاجْعَلْنا مِنَ الَّذينَ تَرَسَّخَتْ اَشْجارُ الشَّوْقِ
اِلَيْكَ فى حَدآئِقِ صُدُورِهِمْ، وَ اَخَذَتْ لَوْعَةُ مَحَبَّتِكَ بِمَجامِعِ قُلُوبِهِمْ،
فَهُمْ اِلى اَوْكارِ الْأَفْكارِ يَاْوُونَ، وَ فى رِياضِ الْقُرْبِ وَ الْمُكاشَفَةِ
يَرْتَعُونَ، وَ مِنْ حِياضِ الْمَحَبَّةِ بِكَاْسِ الْمُلاطَفَةِ يَكْرَعُونَ، وَ شَرايِعَ
الْمُصافاتِ يَرِدُونَ، قَدْ كُشِفَ الْغِطآءُ عَنْ اَبْصارِهِمْ، وَانْجَلَتْ ظُلْمَةُ
الرَّيْبِ عَنْ عَقآئِدِهِمْ وَضَمآئِرِهِمْ، وَ انْتَفَتْ مُخالَجَةُ الشَّكِّ عَنْ
قُلُوبِهِمْ وَ سَرآئِرِهِمْ، وَ انْشَرَحَتْ بِتَحْقيقِ الْمَعْرِفَةِ صُدُورُهُمْ، وَ عَلَتْ
لِسَبْقِ السَّعادَةِ فِى الزَّهادَةِ هِمَمُهُمْ، وَ عَذُبَ فى مَعينِ الْمُعامَلَةِ
شِرْبُهُمْ، وَ طابَ فى مَجْلِسِ الْأُنْسِ سِرُّهُمْ، وَ اَمِنَ فى مَوْطِنِ الْمَخافَةِ
سِرْبُهُمْ، وَ اطْمَاَنَّتْ بِالرُّجُوعِ اِلى رَبِّ الْأَرْبابِ اَنْفُسُهُمْ، وَ تَيَقَّنَتْ
بِالْفَوْزِ وَ الْفَلاحِ اَرْواحُهُمْ، وَ قَرَّتْ بِالنَّظَرِ اِلى مَحْبُوبِهِمْ اَعْيُنُهُمْ،
وَ اسْتَقَرَّ بِاِدْراكِ السُّؤْلِ وَ نَيْلِ الْمَأْمُولِ قَرارُهُمْ، وَ رَبِحَتْ فى بَيْعِ
الدُّنْيا بِالْاخِرَةِ تِجارَتُهُمْ، اِلهى ما اَلَذَّ خَواطِرَ الْإِلْهامِ بِذِكْرِكَ عَلَى
الْقُلُوبِ، وَ ما اَحْلَى الْمَسيرَ اِلَيْكَ بِالْأَوْهامِ فى مَسالِكِ الْغُيُوبِ، وَ ما
اَطْيَبَ طَعْمَ حُبِّكَ، وَ ما اَعْذَبَ شِرْبَ قُرْبِكَ، فَاَعِذْنا مِنْ طَرْدِكَ وَ اِبْعادِكَ، وَ اجْعَلْنا
مِنْ اَخَصِّ عارِفيكَ، وَ اَصْلَحِ عِبادِكَ، وَ اَصْدَقِ طآئِعيكَ، وَ اَخْلَصِ عُبَّادِكَ،
يا عَظيمُ يا جَليلُ، يا كَريمُ يا مُنيلُ، بِرَحْمَتِكَ وَمَنِّكَ يا اَرْحَمَ الرَّاحِمينَ.
***
ترجمه مناجات عارفان:
به نام خداى بخشاينده مهربان
خدايا! زبانها قاصر است از رسيدن به ثناى تو آنطور كه شايسته جلال تو است و عقلها
عاجز است از ادراك كنه جمالت و ديدهها تار و بىفروغ ماند از نظر كردن به سوى انوار
ذاتت و قرار ندادى براى خلق خود راهى به سوى شناسائيت جز به اظهار عجز
از شناسائيت. خدايا! پس ما را از كسانى قرار ده كه درختهاى شوق
بسوى تو در بوستانهاى سينهشان ريشه محكم كرده و سوز محبتت سراسر دلشان را فراگرفته
پس آنها به آشيانههاى انديشهها جاى گيرند و در چمنزارهاى قرب به تو و مكاشفه
مىچرند و از حوضهاى محبت به جام ملاطفت (آب حيات) بنوشند و در كنار نهرهاى
صفا وارد گشتهاند در حالى كه پرده از پيش ديدگانشان برداشته شده و تاريكى شبهه و
ترديد از صفحه عقايد و نهادشان زائل گشته و يكسره خلجان شك و ريب از
دلها و درونشان بيرون رفته و دريچههاى سينهشان بواسطه استوار شدن معرفت بازگشته و همتهاشان
براى پيشى گرفتن در خوشبختى در اثر پارسايى بلند گرديده و نوشيدنيهاشان در چشمه كردار
شيرين و گوارا شده و درونشان در محفل انس با تو پاكيزه گشته و راهشان در جاهاى هولناك
امن گشته و جانهاى ايشان در بازگشت بسوى رب الارباب مطمئن گرديده و روانشان
به فيروزى و رستگارى يقين پيدا كرده و ديدگانشان به واسطه ديدار محبوب روشن گشته
و به واسطه رسيدن به مقصود و نائل شدن به آرزوهاى خويش قرارى يافته و سوداگرى ايشان بواسطه فروختن
دنيا به آخرت كاملاً سودمند گشته است. خدايا! چه اندازه لذيذ است ياد تو در دلها كه بوسيله الهام خطور كند
و چقدر شيرين است سير بسوى تو با مركب انديشهها كه در راههاى غيب صورت مىگيرد و چقدر
گوارا است طعم دوستى تو و چه شيرين است شربت قرب تو! پس اى خدا ما را از راندن و دور كردنت پناه ده
و قرارمان ده از مخصوصترين عارفانت و از شايستهترين بندگانت و راستگوترين فرمانبردارانت و خالصترين
پرستش كنندگانت !اى عظيم! اى با جلالت! اى بزرگوار! اى عطابخش! به رحمت و احسانت اى مهربانترين مهربانان!