1-قَالَ ( عليهالسلام )كُنْ فِي الْفِتْنَةِ كَابْنِ اللَّبُونِ لَا ظَهْرٌ فَيُرْكَبَ وَ لَا ضَرْعٌ فَيُحْلَبَ
در فتنه ها چونان شتر دو ساله باش،نه پشتى دارد كه سوارى دهد و نه پستانى تا او را بدوشند.
2- قال (علیه السلام) أزرَی بِنَفسِهِ مَنِ استَشعَرَ الطَُّمَعَ ، وَرَضِیَ بِالذُّلِّ مَن کَشَفَ عَن ضُرِّهِ ، وَهانَت عَلَیهِ نَفسُهُ مَن أمَّرَ عَلَیها لِسانَهُ.
آن که جان را با طمع ورزی بپوشاند خود را پست کرده ، و آن که راز سختی های خود را آشکار سازد خود را خوار کرده، و آن که زبان را بر خود حاکم کند خود را بی ارزش کرده.